Barış Vakfı, 1 Eylül Dünya Barış Günü için yayınladığı iletide, insanlığın vazgeçilmez kıymeti ve milletlerarası hukukun en başında yer alan “barış hakkı“nın Türkiye’de ayaklar altında olduğunu belirterek, “Bu duruma son vermek bütün insanlarımızın öncelikli sorumluluğudur. Önümüzdeki bir yıl, bu bakımdan da çok kritik ve değerlidir. Herkesin barış içinde eşit ve özgür ömür hakkını savunanların, bu süreci, bu hassaslık ve sorumlulukla değerlendirmeleri hayati değere sahiptir.” tabirlerini kullandı.
Barış Vakfı İdaresi, 1 Eylül Dünya Barış günü için bir ileti yayınladı. Barış Vakfı İdaresi, Türkiye’de son periyotta yasaklanan konser ve şenliklere dikkat çekerek, iktidarın barıştan uzak olduğu vurgulandı.
Barış Vakfı İdaresi’nin “Barış hakkı vazgeçilemez ve engellenemez” başlıklı iletisi şu biçimde:
“Bugün 1 Eylül. Bir Dünya Barış Günü’nü daha kutluyoruz. 1 Eylül, 1939’da faşist Hitler ordularının Polonya’yı işgalinin başladığı gün. İşgal sonrası gerçekleştirilen büyük katliamları anmak ve anımsamak, ve bir daha o denli acılar ve savaşlar olmasın diyerek, barışın hoşluğuna ve değerine dikkat çekmek üzere 1981’den beri ‘Dünya Barış Günü’ olarak kutlanıyor.
Birleşmiş Milletler, 2001 yılındaki Genel Kurulu’nda, yeni bir karar ile her yılın 21 Eylül’ünü, Dünya Barış Günü/Uluslararası Dünya Barış Günü olarak kabul etti. 1 Eylül ya da 21 Eylül olarak olsun, on yıllardır ısrarlı barış davet ve kutlamalarına rağmen gerek Rusya’nın gerekse ABD’nin tekil yahut “koalisyon”lar olarak farklı coğrafyalardaki savaş ve işgalleri devam etmektedir. Afganistan, Irak, Yemen, Suriye ve Ukrayna’da ve daha birçok bölgede bu savaşların ve şiddetin yıkımı göz gerisi edilemeyecek kertededir. İnsanlık büyük bir imtihanda.
Türkiye’de ise, Kürt savaşının şiddetlendiği ve yaygınlaştığı 1990’ların birinci yarısından itibaren kutlanmaya başlanan 1 Eylül Dünya Barış Günü vesilesiyle on binlerce insan meydanlarda ve salonlarda toplanarak “Barış” hasretini ve huzur talebini lisana getirdi. Aslında “Barış” ve “huzur”un sağlanması çok insanî ve çok doğal birtakım şartların yerine getirilmesiyle mümkündü: Çatışmaların, şiddetin ve savaşın durdurulması; Kürt probleminin diyalog ve müzakere tekniğiyle demokratik bir tahlile kavuşturulması.
İki binli yılların başından itibaren barış ve tahlil için yapılan teşebbüsler ise maalesef gayesine ulaşamadı. 2013-2015 Tahlil sürecinden sonra ne yazık ki Türkiye yakın tarihinin en karanlık devrinden geçiyor.
Daha birkaç gün evvel, 2015 yılında Diyarbakır’ın Sur ilçesinde çatışmada öldürülen Hakan Arslan isimli gencin kemiklerinin, Diyarbakır Adliyesi’ndeki bir memur tarafından babası Ali İstek Arslan’a bir “torba” içinde teslim edilmesinin utancı ve acısıyla sarsıldık. Bu, bir birinci değil! Son yedi yıldır emsal utancı ve acıyı çok sık yaşar oldu bu toprakların insanları.
Bu ve gibisi mevt ve acıların tekrarlanmaması, kaybedilen insanların meyyit ya da canlı ailelerine kavuşturulabilmesi yolunda yürütülen çalışmalar da yasadışı bir biçimde ve şiddet yoluyla engellenmek istenmekte. İki gün evvel Memleketler arası Zorla Kaybedilenler Günü münasebetiyle Cumartesi Anneleri ve İnsan Hakları Derneği (İHD) İstanbul Şubesi Gözaltında Kayıplara Karşı Komitesi üyelerinin, İstanbul Altınşehir Kimsesizler Mezarlığı’nda yapmak istediği basın açıklamasına müsaade verilmediği üzere, 14 kişi yasadışı ve keyfi olarak gözaltına alındı. Halbuki 30 Ağustos, 2011 yılından itibaren, Birleşmiş Milletler’in 21 Aralık 2010 günü 65/209 sayılı kararıyla, bütün dünyada “resmen” Milletlerarası Zorla Kaybedilenler Günü olarak anılmaya başlanmıştı.
Dün Mardin Valisinin evvel gün Adana Ceyhan Kaymakamının sanatçı İlkay Akkaya’nın barış konserini yasadışı engellemesi, daha evvel de emsal biçimde birçok kentte konserlerin ve şenliklerin yasaklanması, siyasi iktidarın barıştan ne derece uzakta olduğunu gösteren uygulamalardır.
İnsanlığın vazgeçilemez kıymeti ve milletlerarası insancıl hukukun en başında yer alan “barış hakkı” bugün ülkemizde ayaklar altında.
Bu duruma son vermek bütün insanlarımızın öncelikli sorumluluğudur. Önümüzdeki bir yıl, bu bakımdan da çok kritik ve değerlidir.
Herkesin barış içinde eşit ve özgür ömür hakkını savunanların, bu süreci, bu hassaslık ve sorumlulukla değerlendirmeleri hayati ehemmiyete sahiptir.“